Ogłoszenia Szczecin, Ogłoszenia Praca Szczecin

Historia Szczecina

Szczecin ma wielonarodową i wielokulturową przeszłość historyczną. Miasto rozpoczęło się na przełomie VII i VIII stulecia, kiedy to na dzisiejszym wzgórzu zamkowym istniała już osada słowiańska oraz gród obronny. W końcu X wieku Szczecin stał się posiadłością lenną księcia polskiego Mieszka I, ale już w 1005 roku Pomorzanie odzyskali pełną niezależność. Po raz drugi w orbicie wpływów polskich Szczecin znalazł się w czasach Bolesława Krzywoustego. W tym okresie biskup Otto z Bambergu prowadził na Pomorzu misje chrystianizacyjne (1124/1125 i 1128). Ten kolejny okres zwierzchnictwa lennego Polski nad Pomorzem Zachodnim i Szczecinem trwał przez 60 lat (1121- 1181 ).

W latach 1184-1227 Szczecin wraz z Pomorzem znalazł się pod panowaniem duńskim. Około potowy XII wieku w Szczecinie zaczęli pojawiać się pierwsi Niemcy, którzy osiedlali się w okolicach dzisiejszego Ratusza Staromiejskiego. W 1187 roku bogaty kupiec Beringer z Bambergu ufundował dla nich kościół św. Jakuba. Od tego momentu datuje się żywiołowy napływ do miasta ludności niemieckiej oraz wzrost jej znaczenia. Rozrastająca się szybko gmina niemiecka już w 1237 roku wchłonęła stare miasto słowiańskie.

Prawa miejskie Szczecin uzyskał w 1243 roku, a gród szczeciński został siedzibą książęcą. Od tego momentu miasto zaczęło odgrywać dominującą rolę polityczną na Pomorzu. W 1278 roku Szczecin został członkiem Hanzy. W dziejach Pomorza wielką rolę odegrała dynastia Gryfitów. Stworzyła ona autonomiczne państwo pomorskie, a przedstawiciele tej dynastii ponad 500 lat (1121-1637) sprawowali rządy na Pomorzu. Księstwo Pomorskie było państwem buforowym między Polską, Brandenburgią i Zakonem Krzyżackim oraz stanowiło jednocześnie lenno Rzeszy Niemieckiej. Polityka władców Pomorza wobec państw średnich przez znaczny okres dziejów sprowadzała się w dużym stopniu do utrzymania jak najdalej idącej i jak najdłuższej trwającej autonomii.

W pierwszej połowie XVII wieku nastąpił schyłek okresu prosperity miasta, a wkrótce potem nastąpiło wyraźne załamanie gospodarcze całego księstwa, pogłębione skutkami religijnej wojny trzydziestoletniej (1618-1648). W 1637 roku zmarł bezpotomnie książę Bogusław XIV, ostatni z dynastii Gryfitów na tronie szczecińskim. Zgodnie z traktatem westfalskim zawartym w Osnabrück (1648) samodzielne dotąd Księstwo Pomorskie podzielono między Szwecję i Brandenburgię. Szczecin wraz ze znaczną częścią Pomorza znalazł się w rękach szwedzkich. W okresie 90 lat szwedzkiego panowania na Pomorzu i w Szczecinie zaznaczył się wyraźny upadek miasta, portu i handlu.

Po wielkiej wojnie północnej zakończonej traktatem sztokholmskim w 1720 roku Szczecin został włączony do Prus i uzyskał status stolicy Prowincji Pomorskiej. Władze pruskie uczyniły Szczecin silnym ośrodkiem militarnym, czego wyrazem stały się potężne fortyfikacje obronne, znacznie przewyższające swoją powierzchnią obszar miasta. W czasie wojen napoleońskich miasto przez kilka lat (1806-1813) było ważną twierdzą francuską. Pobyt Francuzów spowodował znaczny spadek liczby ludności oraz doprowadził miasto do upadku gospodarczego.

Po powrocie miasta do Prus najpierw zaczął odżywać przemysł stoczniowy, a miasto stawało się stopniowo ważnym ośrodkiem tego przemysłu w państwie pruskim. Władze pruskie rozbudowały militarną funkcję twierdzy szczecińskiej, co przez bardzo długie lata niekorzystnie odbijało się na urbanistycznym rozwoju miasta. Stały dopływ ludności wiejskiej do miasta oraz rozwój przemysłowo-handlowy powodował, że możliwości rozwoju przestrzennego Szczecina w obrębie fortyfikacji szybko zostały wyczerpane. Wieloletnie starania władz miasta o likwidację umocnień zostały uwieńczone powodzeniem w 1873 roku, kiedy to rozpoczęto burzenie fortów i murów miejskich. Od tego momentu datuje się bardzo dynamiczna rozbudowa miasta. Rozwój przestrzenny Szczecina stanowił w tym czasie klasyczny wzór urbanistyki geometrycznej, dla której przyjmowano jako podstawę gwiaździste place z trójkątnymi parcelami budowlanymi, na których wznoszono neoklasycystyczne i secesyjne kamienice oraz funkcjonalne budynki użyteczności publicznej. Kolejny, ważny etap w rozwoju przestrzennym miasta rozpoczął się na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to następowało włączanie do Szczecina zurbanizowanych już, samodzielnych dotąd podmiejskich osiedli i miasteczek. Rozwój ten wiązał się ze znaczącą rozbudową infrastruktury komunalnej.

W dniu 26 kwietnia 1945 roku Szczecin został zdobyty przez 65 armię sowiecką, a polska administracja przejęła miasto 5 lipca 1945 roku. Na konferencji w Poczdamie Wielka Trójka postanowiła o przyznaniu Szczecina Polsce. Podczas II wojny światowej zabudowa miasta została zniszczona w 60-70%, port wraz z przyległościami w 70-80%, a obiekty przemysłowe uległy zniszczeniu niemal w 90%. Najbardziej ucierpiały tereny nad Odrą oraz zabudowa w centrum miasta, w tym dawna Starówka. Skala zniszczeń wojennych sprawiła, ze Szczecin znalazł się wśród 20 najbardziej zrujnowanych miast ówczesnych Niemiec.